Άρθρο στην εφημερίδα «Πολίτης» απο τη Φωτεινή Τσιρίδου.
Όσα συμβαίνουν εδώ και μερικές εβδομάδες στην Ουκρανία είναι σαν «καζαμίας» εξωτερικής πολιτικής και γεωστρατηγικής θεώρησης. Αυτά που διαδραματίζονται μπροστά και πίσω από τις κάμερες είναι στοιχεία που θα βλέπουμε ολοένα και περισσότερο στο μέλλον. Μια αναθεωρητική δύναμη που θεωρεί τη δική της εκδοχή της Ιστορίας ισχυρότερη από τους διεθνείς κανόνες και τα καθορισμένα από συνθήκες σύνορα να κηρύττει γενικευμένο πόλεμο σε άλλη γειτονική χώρα.
Ένας πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος, με τη μία χώρα να εισβάλει στα εδάφη μιας άλλης και τις υπόλοιπες «μεγάλες δυνάμεις» να εξετάζουν την πιθανότητα δικής τους επέμβασης είναι πράγματα που φάνταζαν ανήκουστα τον τελευταίο μισό αιώνα. Ήμασταν η γενιά που μεγάλωσε με την ισχυρή πεποίθηση ότι ένας πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος ήταν αδύνατο να ξανασυμβεί. Κι όμως, αυτό έγινε. Κάτι που σημαίνει ότι είμαστε πλέον σε μια νέα πραγματικότητα.
Το παιχνίδι (και ο κόσμος) έχει αλλάξει
Η ουκρανική κρίση είναι μια καλή αφορμή να κατανοήσουμε ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει. Δεν είμαστε στη δεκαετία του ’90 όπου υπήρχε ένας μονοπολικός κόσμος με τις ΗΠΑ να κυριαρχούν ελλείψει άλλης υπερδύναμης. Πλέον η Κίνα έχει γιγαντωθεί οικονομικά, ενώ η Ρωσία ισχυροποιήθηκε στρατιωτικά και εξοπλιστικά την τελευταία 20ετία. Παράλληλα, ΗΠΑ και ΕΕ έχουν απόκλιση ως προς τον τρόπο προσέγγισης ζητημάτων παρόμοιων με το ουκρανικό, κάτι που «σπάει» το άλλοτε κραταιό μπλοκ τους. Την ίδια στιγμή, η Κίνα εμπλέκεται στο ουκρανικό αντιδρώντας στην πρόσφατη συμφωνία Αυστραλίας-Μεγάλης Βρετανίας-ΗΠΑ (AUKUS) και δείχνει την ενόχλησή της, θερμαίνοντας τις σχέσεις της με τη Μόσχα. Ο κόσμος είναι σήμερα περισσότερο πολύπλοκος από ποτέ.
Διδάγματα για την Κύπρο
Η Κύπρος έχει μόνο να διδαχθεί από το ουκρανικό. Ως σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα που ασπαζόμαστε το Διεθνές Δίκαιο είναι αυτονόητη η στήριξή μας στην κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της. Έχοντας βιώσει ακόμη πιο επώδυνες τραγωδίες, είμαστε ενάντια σε κάθε απόσχιση, αναγνώριση, στήριξη απόσχισης και σε κάθε μορφή προσάρτηση. Εξάλλου, αν βάλει κανείς τη λέξη Τουρκία στην παραπάνω εξίσωση, εύκολα μπορεί να καταλάβει τι διακυβεύεται.
Οποιοσδήποτε αστερίσκος στην ομόθυμη καταδίκη τέτοιων πρακτικών θα αποτελεί κακό παράδειγμα για πιθανές μελλοντικές εξελίξεις και στην πατρίδα μας.
Σε περιόδους κρίσης σαν αυτή στην Ουκρανία, ο καθείς -και η κάθε χώρα- μετριέται με το ιστορικό και πολιτικό του μπόι.